Justine: 14 yaşında yemek yemeyi bıraktım!
Justine'nin kitabının bir özetini sayfa 2'de bulabilirsiniz.
Etkileyici bir karakter gücü gösterirsiniz, çünkü yemek yemeyi sevdiğiniz birçok anoreksinin aksine. Ne kanıtlamak istedin?
Aslında, yemek yemeyi her zaman sevdim ve böyle bir diyete başlamam gerçek bir işkence oldu. Ama kendime duygularımı kontrol edebileceğimi, üzerimde bir miktar gücüm olduğunu kanıtlamak istedim.
Tutumunuzun tehlikeli olduğunu biliyor muydunuz?
Biri hastalıkta olduğunda, hiçbir şey hesaba katılmaz. Sağlığım için risk aldığımı fark ettim. Bugün hala bazı fiziksel problemlerim var ama ciddi bir şey yok. Neyse ki, geri dönüşü olmayan hiçbir sonuç yok.
Anoreksiyazınızın sebepleri çoktur, fakat gazetelerde daha zayıf kızları görmenin kararınızı etkilediğini düşünüyor musunuz?
Olsa bile anoreksi Gerçekten de, pek çok faktöre bağlı olarak, dergilerde kesinlikle olumsuz bir etkisi var. Gördüğümle karşılaştırıldığında çok şişmandım. Normlara uymadım. Oysa bugün, kadınlığın incelikle eş anlamlı olmadığını fark ettim. O anda artık bir kadın gibi görünmüyordum, kendimde değildim. Ve yanlısı anoreksiklerin aksine, bu durumda hiç hoş olmadım. Düştümanoreksi Dışsallayamadığım ve çözemediğim derin bir kötülük ifade etmek.
Aileni incitmenin farkında mısın?
Dönemindeanoreksi Farkındaydım, ama yine de bencilce, acı çeken tek insanın ben olduğumu düşündüm. Kendimi suçluyorum. Küçük kız kardeşlerim için daha da fazlası. Onlara uyulmaması gereken bir model gösterdim. Bazen yaptıklarımı çoğalttıklarından endişe duyuyorum, özellikle de en büyüğü Clotilde. Hastalık hakkında konuştuğum tek kişi oydu ve davranışlarımda saçmalamamı sağladım. Bugün onunla konuşmaktan kaçınıyorum.
Çıkmaya ne zaman karar verdin?
2006 Tour de France zamanında bir tıklama aldığımı düşünüyorum, bu ortamda hep yaşadım ve bu sporu seviyorum. Ayrıca babamın yarışmaları durdurmasını ve yarış atmosferinden uzaklaşmasını istedim. Bu yaz bir sahneye davet edildim, harikaydı, birçok koşucu ile tanıştım, kendime olan güvenimi yeniden kazandım. Spor gazetecisi olmaya karar verdiğim yer burası.
Bugün nasıl hissediyorsun?
Bulimia krizimden sonra, kendimi hala biraz yuvarlak bulsam bile, kendimi daha iyi, daha kadınsı hissediyorum. Artık diyetimi izlemiyorum ve artık nöbet geçirmiyorum. Neyse, yine daldığım söz konusu değil. Ama bütün bunlar hala yeni, her zaman bir doktor tarafından takip ediliyorum ve tamamen iyileşinceye kadar onu görmeye devam edeceğim. Ama bir gün% 100 iyileşir miyiz?
Justine'in bloguna bakmak için: //youstinette.skyblog.com/
Kitabın özeti
14 yaşındayken, Justine, o zamana kadar manken, küçük bir kız, ciddi bir şekilde diyete başlamaya karar verdi. 76 kg için 1m73 ölçer. Eğrilerine dayanamıyor, özellikle de okuldaki kız öğrenciler, inceliklerini gururla sergiliyorlar. Ailesi iştahına birkaç küçük yansıma yapmaya başlar. Daha sonra açlık grevini kanıtlayacak bir diyete başlamaya karar verir. Justine için günlük yemeği bir kaba tekrar sığmalı. Bu nedenle anne-babasına, ancak kendisinin tutabildiğini ve özellikle de çok sıkı bir kontrol getirmesini sağlayabildiğini kanıtlar. İki ay içinde 10 kg kaybeder. Süreç olgunlaşmış, geceleri yiyecek hayalini geçirse bile sonuna kadar gidecek.
Davranışı çarpıcı biçimde değişiyor. Üzülüyor ve sevincini kaybetti. Tanısıanoreksi düşer, fakat hiçbir şey fikrini değiştiremez. Sevdiklerine sonsuz bir hayat sürüyor, yemekler her zaman gözyaşlarıyla bitiyor. Otuz kilodan fazlasını kaybediyor, kendi gölgesi haline geliyor ve sağlığı için risk alıyor. Nazogastrik tüp ile beslenir, ancak onu zorla gören babası onu hastaneye yatırır. Bütün bunlar hiçbir şeyi çözmez. Ters aşırıya, Bulimia'ya batacak. Bundan kurtulmanın gerçek anahtarı 2006 yazında ortaya çıkacak.Bugün kendine güvenini tekrar kazanıyor, normal yemek yiyor, ancak tamamen iyileşmiş olduğunu kabul etmiyor.
